Czym jest pornografia?
Pornografia to np. teksty, obrazy, filmy i inne prezentacje czynności seksualnych. Uwzględnia się przy tym tylko fizyczne czynności seksualne. Wszystkie inne aspekty seksualności, jak np. miłość i czułość, są tu ignorowane. Dlatego pornografia to nie to samo, co prawdziwy seks. Pornografia służy do zaspokojenia ludzkiego zainteresowania sprawami seksualnymi.
Czy w Norwegii dozwolona jest pornografia?
W Norwegii dozwolone jest produkowanie, oglądanie, posiadanie, pokazywanie, kupowanie, sprzedawanie, wymienianie lub dystrybuowanie w inny sposób legalnych materiałów pornograficznych w postaci tekstów, nagrań, zdjęć, filmów i innych prezentacji.
Legalna pornografia
- Udział wszystkich osób musi być dobrowolny.
- Wszystkie osoby muszą się zgodzić na publikację.
- Wszystkie osoby muszą mieć ukończone 18 lat.
- Aby produkować, oglądać, posiadać, pokazywać, kupować, sprzedawać, wymieniać czy w inny sposób dystrybuować materiały pornograficzne, trzeba mieć ukończone 18 lat. Zabrania się pokazywania czy udostępniania materiałów pornograficznych osobom w wieku poniżej 18 lat.
Nielegalna pornografia – co jest zakazane?
Istnieją pewne formy pornografii, które są zabronione w Norwegii. Produkowanie, oglądanie, posiadanie, pokazywanie innym, sprzedawanie, wymienianie lub dystrybuowanie w inny sposób takiej pornografii jest niezgodne z prawem.
Zabronione są:
- akty przemocy, takie jak gwałt,
- czynności seksualne między ludźmi a zwierzętami,
- czynności seksualne z dziećmi (osoba mające mniej niż 18 lat, patrz także „pornografia dziecięca”),
- przedstawianie na zdjęciach nagiego lub częściowo nagiego dziecka/osoby nieletniej w sposób, który je seksualizuje,
- pobudzające seksualnie zdjęcia obszaru narządów płciowych dziecka (pochwa, pośladki i piersi w przypadku dziewcząt lub pośladków i prącia w przypadku chłopców).
Zbyt dużo pornografii
Jeśli zbyt często oglądasz pornografię, np. filmy pornograficzne, może to prowadzić do uzależnienia. Jeśli czujesz, że tracisz nad tym kontrolę, możesz zasięgnąć porady swojego lekarza pierwszego kontaktu lub skorzystać z pomocy oferowanej w publicznym ośrodku zdrowia lub w szkole.
